Modeling | The real backstage story

Er is een bepaald beeld van modellenwerk. Vaak nogal onrealistisch. Mensen denken dat het ongelofelijk glamorous is, dat je alleen maar ‘even leuk op de foto’ moet. Helemaal geen zwaar werk, zou je denken. Toch is dit (meestal) niet het geval. – Begrijp me niet verkeerd: Ik heb al veel gave dingen meegemaakt door modellenwerk, veel lol gehad met de teams en ben ook regelmatig de hemel in geprezen. – Het leek me dus wel een keertje leuk om mijn ervaring te delen. Hoe gaat het nou echt achter de schermen? Als voorbeeld neem ik een shoot van een tijdje geleden. Ik mocht model staan voor een workshop van top fotograaf Richard Terborg. Hoewel ik griep had en m’n stem kwijt was (heel onhandig als je gezellig probeert te praten met leuke nieuwe mensen…), had ik er toch heel veel zin in! Om te beginnen zat ik een uurtje in de visagie. Altijd wel fijn om stiekem even te dutten met je ogen dicht, zo in de ochtend 😉 Daarna werden we in de kleding gehesen en mochten we naar de heerlijke lunch. (Props voor Richard, goed geregeld! Het komt zo vaak voor dat je zelf eten moet regelen. Of dat ze zelfs geen pauze inlassen. Like, hello?! Ik ben ook een mensenwezen die moet eten en drinken. Dat vergeten ze soms.) Eten was trouwens nogal onhandig. Ik kon mijn arm niet te hoog optillen en moest met mijn andere hand de kraag naar beneden duwen om eten in mijn mond te krijgen. Gelukkig was de soep het wel waard.

Jullie weten waarschijnlijk wel dat ik een echte koukleum ben. Ik had het dus al een beetje koud toen ik nog binnen zat met blote armen, blote benen en blote buik. Na een paar minuten buiten nam ik die woorden ook meteen weer terug. Het was namelijk een fashion shoot workshop op locatie. Eind november. En het was koud! De cursisten liepen rond in een dikke winterjas, met handschoenen aan en een sjaaltje om. Mijn outfit bestond uit een klein topje, korte rok met hele lange sleep en een paar hoge hakken. En geloof me, dat is niet de ideale look als het buiten bijna vriest. (Alle foto’s in dit artikel zijn van de tweede outfit. Een iets warmere, lange jurk met sjaal!)

Hoewel iedereen ontzettend lief is, wordt het toch vergeten dat het niet zo fijn is als je handen en voeten afsterven. Ze zijn druk bezig met licht, nieuwe technieken, betere instellingen. Begrijpelijk natuurlijk, daar is een fotografie workshop voor.  Maar aangezien er ongeveer 8 cursisten waren, ben je ook veel langer bezig dan bij een normale fotoshoot. Iedereen wil een mooi beeld maken, maar moet ook even wachten op zijn/haar beurt. Ondertussen sta ik te chillen met kippenvel tot aan m’n kleine teen en is mijn witte huid inmiddels paars geworden. M’n neus is vuurrood en ogen beginnen te tranen. ‘Nog 1 foto! Nog eentje!’ Meestal bedoelen fotografen dan dat je nog minstens 20 keer zo lang moet blijven staan. Als je goed poseert en mensen enthousiast maakt, willen ze ook altijd langer schieten. Eigenlijk is dat dus een dik compliment! Ondanks de kou heb ik toch een ontzettend fijne dag gehad. Op zo’n moment moet je even een knop omzetten en gaan met die banaan. Misschien was het wel een voordeel dat ik al zwaar verkouden was. Veel erger kon het toch niet meer worden, haha! Na afloop werd ik regelmatig bedankt en werd er van alle kanten hete thee aangeboden. In de trein naar huis kwam er weer leven in mijn lijf en was ik het niet-zo-glamoureuze gedoe alweer vergeten. Wat blijft hangen zijn de gepassioneerde mensen met liefde voor fotografie en prachtige plaatjes. (Check het resultaat hieronder! Geschoten door Anne Sunderman.) Uiteindelijk blijf ik een zwak hebben voor dit creatieve vak. Het is een soort teamsport. En de minder leuke kanten ervan zijn gewoon part of the job 🙂

Backstage picture: 1 + 2: Hugo Deneweth Backstage picture 3: Rene Katier  Photography picture 4: Anne Sunderman @ Workshop Richard Terborg MUAH: Maaike Buurman Styling & design: Monique Désar